|
اولیه قبول شده‌اند. البته این شاید خود ناشی از عدم حضور فعال سایرین باشد و از این رو خرده‌ای نتوان بر آن گرفت.
اما مسئله دیگری که در سمپوزیوم به چشم می‌آید عدم تجربه اکثر مجسمه‌سازان پذیرفته شده خصوصاً بعضی از مجسمه‌سازان ایرانی در ساخت مجسمه‌های بزرگ است که ذکر آن ضرورتی است برای برگزاری و تکرار سمپوزیوم‌ها با توجه به امکانات و فضایی که در اختیار هنرمندان قرار می‌دهند. به هر روی این واقعیت که در مواردی حتی عدم درک واقعی از تبدیل شدن تناسبات یک ماکت کوچک به مجسمه‌ای چند متری از سنگ و چوب و... توانایی اجرای آن، در رفتار و سردرگمی بعضی از مجسمه‌سازان دیده می‌شود غیرقابل انکار است و می‌بایست به هنگام قضاوت و انتخاب آثار، با توجه به سوابق هنرمندان و این که اصولاً سمپوزیوم وجه نمایشی و به عبارتی شو نیز دارد مدنظر قرار می‌گرفت؛ خصوصاً در مواردی که نه ایده‌ی اصلی متعلق به مجسمه‌ساز باشد و نه توانایی ساخت آن! البته این پاسخ که لزومی ندارد مجسمه‌ساز، مجسمه خود را بسازد شرایط خاص و حد و اندازه‌های خود را دارد و جواب این انتقاد نیست. به هر حال همان‌طور که در آغاز این نوشتار اشاره شد نفس برگزاری این سمپوزیوم آن‌قدر مایه افتخار هست که بتوان از انتقادهای گفته شده فوق و نظایر آن، حتی در صورت صحیح بودن، چشم‌پوشی کرد و کلیت این اتفاق که ما را به ضیافتی از سنگ، چوب، فلز و ... (که سال‌ها منتظر آن بودیم) دعوت می‌کند، دل خوش داریم و به امید دومین دوره آن در سطح بهتری باشیم.
پی نوشت: دایره‌المعارف هنر، رویین پاکباز، فرهنگ معاصر، ص 895
|